açıkhava tımarhanesi,
bugünlerde etrafımda devamlı aşk acısı çektiğimi düşünen insanlar var,aslına bakılırsa bir derdim olduğunun bende farkındayım ,bu denli günyüzüne çıkıp insanların fark ediceğini anlayacağını düşünmemiştim,sanırım artık kaldıramıyormuşum diyorum,ama konu aşk olunca bir nebze daha garip gelmeye başladı bana, ''aşk '' insanın hayatında dert olabilecek birşey gibi gelmiyor bana,o denli bir insana üzülmek,hep onu düşünmek,hayatı karartmak bana göre hiç olmadı hiç olmayacak,sıradan konuları,sıradan insanları,sıradan duyguları fazla abartıp büyütüp yasamadım içimde,hayatımda.Şimdi durduğum yerde ise o halime bakıp ölesiye imrenebiliyorum sadece,Sanki asla atlatamayacağım bir sınavda bir yarışta bir çemberdeyim ,ölesiye yorulsamda duramazmışım, vazgeçemezmişim, yılamazmışım gibi,,, nefes nefese koşmaya, üzülmeye devam ediyorum, kahrolmaya, çaresizliğe devam ediyorum, ve ben bu kelimeleri asla bir erkek için bir aşk için söylemem,yapım donuk,yapım duygusuz ve